Wzorzec FCI N° 217 (22.08.2017)

BAYERISCHER GEBIRGSSCHWEISSHUND

KRAJ POCHODZENIA: Niemcy
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 22.08.2017
UŻYTKOWOŚĆ: Posokowiec bawarski jest rasą wyspecjalizowaną do poszukiwania postrzałków zwierzyny grubej, a w szczególności dedykowany do poszukiwania
postrzałków w trudnych warunkach.
Umiejętność ta musi być potwierdzona odpowiednimi próbami pracy.
KLASYFIKACJA FCI: grupa 6 (Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne), sekcja 2 (Posokowce). Podlega próbom pracy, które potwierdzają jego przydatność w
łowiectwie.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniej wielkości, harmonijnie zbudowany, raczej lekki, dobrze umięśniony. Długość tułowia jest nieco większa od wysokości, zad jest nieco przebudowany,
kończyny niezbyt długie. Głowa noszona jest poziomo lub lekko podniesiona. Ogon noszony poziomo lub ukośnie opadający ku tyłowi.

WAŻNE PROPORCJE:
Wysokość w kłębie do długości grzbietu powinna być w stosunku 1:1,15; klatka piersiowa powinna sięgać do łokcia.

ZACHOWANIE-CHARAKTER:
Spokojny i zrównoważony; przywiązany do właściciela, okazuje rezerwę wobec obcych; poszukiwany jest pies o silnym charakterze, pewny siebie, ale łagodny, nie
agresywny czy nieśmiały.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: stosunkowo szeroka, nieznacznie wysklepiona, z wyraźnym stopem i dobrze rozwiniętymi łukami brwiowymi; guz potyliczny słabo zaznaczony. Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, niezbyt szeroki. Nozdrza rozwarte. Czarny lub ceglasty (ciemnoczerwony).
Kufa: pod oczami nie jest zbyt wypełniona; nieco krótsza niż mózgoczaszka, dość szeroka, nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty lub lekki garbonos.
Wargi: średniej grubości, dobrze przykrywające żuchwę. Spojenie warg dobrze widoczne.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, zgryz idealnie nożycowy, uzębienie pełne i regularne, tzn. tylna powierzchnia siekaczy górnych ściśle przylega do przedniej powierzchni siekaczy dolnych, zęby osadzone są prostopadle w stosunku do szczęk. 42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym. Dopuszczalny zgryz cęgowy.
Policzki: tylko umiarkowanie zaznaczone.
Oczy: przejrzyste, o uważnym wyrazie, niezbyt duże ani zbyt okrągłe; ciemnobrązowe lub nieco jaśniejsze; brzegi powiek pigmentowane, dobrze przylegające do gałki ocznej.
Uszy: nieco dłuższe niż średnie, sięgają najwyżej do wierzchołka nosa; ciężkie, wysoko osadzone, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach, płasko przylegają do głowy, opadające, nie pofałdowane.

SZYJA:
Średniej długości, silna; lekkie podgardle.

TUŁÓW:
Linia górna: Od kłębu ku zadowi linia górna jest lekko wstępująca.
Kłąb: słabo zaznaczony, szyja harmonijnie przechodzi w grzbiet.
Grzbiet: mocny, giętki.
Lędźwie: stosunkowo krótkie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Zad: długi, dość prosty (opadający o 20 - 30º jest uważany za idealny)
Klatka piersiowa: umiarkowanie szeroka, przedpiersie dobrze rozwinięte; klatka piersiowa owalna, głęboka i długa z żebrami sięgającymi daleko do tyłu.
Klatka piersiowa sięgająca do stawu łokciowego.
Linia dolna i brzuch: stopniowo wznosząca się ku tyłowi, brzuch lekko podkasany.

OGON:
Średniej długości, sięgający najwyżej do stawu skokowego, wysoko osadzony, noszony poziomo lub lekko opadający ku tyłowi.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: widziane od przodu, są proste i równoległe. Widziane z boku, są dobrze ustawione pod tułowiem. Dobrze kątowane.
Łopatki: nachylone mocno ku tyłowi, silnie umięśnione.
Ramiona: długie, o mocnym, suchym umięśnieniu. Kąt łopatkowo - ramienny 90 - 100º.
Łokcie: przylegające do klatki piersiowej, nie są zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Przedramiona: suche, o prawidłowej postawie, mocnym kośćcu, bardzo dobrze umięśnione.
Nadgarstki: mocne.
Śródręcza: bardzo lekko nachylone.
Łapy przednie: o kształcie łyżkowatym, o zwartych, wysklepionych palcach; opuszki odpowiednio mocne, odporne i dobrze pigmentowane. Łapy ustawione są równolegle, zarówno w postawie stojącej, jak i w akcji, nie są zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Pazury czarne lub barwy rogu.
Kończyny tylne: o mocnym kośćcu. Widziane z tyłu, są proste i równoległe. Dobrze kątowane.
Uda: szerokie, pełne.
Stawy kolanowe: mocne (kątowanie stawu kolanowego 100 - 110º)
Podudzia: stosunkowo długie, muskularne i silne.
Stawy skokowe: mocne.
Śródstopia: krótkie, pionowe.
Łapy tylne: o kształcie łyżkowatym, o zwartych, wysklepionych palcach; opuszki odpowiednio mocne, odporne i dobrze pigmentowane. Łapy ustawione są równolegle, zarówno w postawie stojącej, jak i w akcji, nie są zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Pazury czarne lub barwy rogu.

CHODY:
O dużym zasięgu. Kończyny przednie wysuwane daleko do przodu, kończyny tylne dają dużą siłę napędową; kończyny przednie i tylne wysuwane są do przodu
równolegle do osi pośrodkowej ciała. Chody dość elastyczne. Preferowany ruch podczas pracy: stęp i galop.

SKÓRA:
Wytrzymała, dobrze przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos zwarty, płasko przylegający, umiarkowanie szorstki w dotyku, niezbyt błyszczący; delikatniejszy na głowie i uszach; twardszy i dłuższy na brzuchu,
kończynach i ogonie.
Umaszczenie: płowo-czerwone, czerwień jelenia, ciemno-płowe (czerwono-brązowe) a także jasnopłowe (wyblakły żółty) aż do piaskowego; szaro-płowe jak
zimowa szata jelenia, może być także pręgowane lub z czarnym nalotem. Na grzbiecie kolor jest bardziej intensywny. Kufa i uszy ciemne. Ogon zwykle z czarnym
nalotem. Niewielkie jasne znaczenie na przedpiersiu (gwiazdka) jest dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie:
- psy 47-52 cm
- suki 44-48 cm
Żadnej tolerancji w górę, ani w dół, zarówno dla psów jak i dla suk.
Waga proporcjonalna do wysokości w kłębie: psy: 20-30 kg, suki: 17-25 kg

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające oceną w zależności od stopnia ich nasilenia, ich wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY POWAŻNE:
Bardzo luźne powieki.
Grzbiet silnie karpiowaty lub łękowaty.
Łokcie silnie zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz.
Znacznie przebudowany zad.
Bardzo płaska lub beczkowata klatka piersiowa.
Kończyny tylne bardzo blisko siebie, postawa beczkowata lub krowia, zarówno w postawie jak i w ruchu.
Włos zbyt delikatny lub zbyt mało zwarty.
Wyraźnie nietypowe umaszczenie; umaszczenie czarne podpalane.
Nos koloru cielistego.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Agresja lub nadmierna płochliwość.
Każdy pies, wyraźnie przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Wysokość w kłębie poza granicami określonymi przez wzorzec.
Nieuznane umaszczenie.
Nieprawidłowy zgryz. Przodozgryz lub tyłozgryz, zgryz częściowo cęgowy, zgryz przemienny.
Braki zębowe (z wyjątkiem P1; M3 musi być obecny).
Ektropium i entropium.
Wrodzone załamania ogona.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli należy używać wyłącznie psów zdrowych, z typową dla rasy budową.

ŹRÓDŁO:  www.zkrainyprzodkow.com 

                  FCI-Standard (www.fci.be) 

 POSOKOWIEC HANOWERSKI

Wzorzec FCI  N° 213 ( 26.05.2015/DE)

HANNOVER'SCHER SCHWEISSHUND
POSOKOWIEC HANOWERSKI

                                                                             pies czerwień jelenia

                                                                          suka czerwień jelenia

                                                                            pies pręgowany

                                                                                   suka pręgowana

Kraj pochodzenia rasy: Niemcy
Data publikacji obwiązującego standardu: 19.03.2015

Użytkowość: pies tropiący, posokowiec.

Zgodnie ze swoim pierwotnym myśliwskim zastosowaniem jako rasa wyspecjalizowana w poszukiwaniu postrzałków zwierzyny grubej posokowiec hanowerski musi posiadać wszystkie wymagane cechy użytkowe pozwalające mu skutecznie pracować nawet na najtrudniejszych tropach postrzałków.

Użytkowość musi być potwierdzona odpowiednimi myśliwskimi próbami pracy przeprowadzonymi przez organizacje zrzeszone w FCI.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 6 - psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 2 - posokowce.
Podlega próbom pracy, zaświadczającym o ich przydatności w łowisku.

Krótki rys historyczny:

Posokowce hanowerskie prawie nie odróżniają się od pierwotnego psa tropiącego z okresu średniowiecza. Pies tropiący wywodzący się z psów gończych odgrywał swoją wyjątkową rolę już w czasach plemion germańskich (ok. 5 wieku naszej ery). Wraz z nastaniem ery broni palnej zmieniły się metody polowań na zwierzynę grubą. Zrodziła się potrzeba poszukiwania postrzałków. Ówczesny pies tropiący - tzw. Leithund - wykazywał najlepsze predyspozycje do pracy na tropie rannej zwierzyny i z niego właśnie powstał późniejszy posokowiec niemiecki. Ta nazwa rasy utrzymywała się do czasu kiedy to łowczowie z dworu króla hanowerskiego przejęli opiekę nad rasą. Właśnie na tym dworze prowadzono hodowlę i udoskonalano metody szkoleniowe posokowców. Tak oto z posokowca niemieckiego powstał posokowiec hanowerski, który od 1894 roku jest pod opieką Verein Hirschmann e.V., klubu zajmującego się hodowlą tej rasy. Od tego czasu hodowla tej rasy znajduje się pod ścisłą kontrolą użytkowości sprawdzanej wyłącznie podczas pracy na postrzałkach zwierzyny grubej.

Dysertacja dr. Wolfa-Eberhardta Bartha na wydziale leśnictwa Uniwersytetu Georga-Augusta w Getyndze pod tytułem „Posokowiec hanowerski jako przykład rozwoju rasy niemieckiego psa myśliwskiego" (wydana przez Landesjagdverbands Freie und Hansenstadt Hamburg e.V., Landesjaegerschaft, Zeszyt 2, Hamburg 1970, 96 s.), jest opracowaniem naukowym pozwalającym na poznanie historii tej starej rasy niemieckich psów myśliwskich, która bez wątpienia zasługuje na miano niemieckiego dziedzictwa kulturowego (posokowiec niemiecki).

Wygląd ogólny:

Wygląd ogólny użytkowego posokowca hanowerskiego to średniej wielkości, proporcjonalny i silny pies, z dobrze ustawionymi, silnie umięśnionymi przednimi i tylnymi kończynami umożliwiającymi mu wydolność w pracy. Zbyt wysokie kończyny i przebudowany przód przeszkadzają podczas pracy dolnym wiatrem i nie są w typie rasy. Szeroka i głęboka klatka piersiowa zapewnia dużo pojemności płucom i umożliwia wydolność w długich i wyczerpujących gonach. Lekko pomarszczone czoło i przejrzyste, ciemne oko nadają posokowcowi hanowerskiemu typowy dla niego poważny wyraz. Typowym dla rasy jest ponadto czerwone umaszczenie, które może występować od jasnoczerwonego poprzez ciemnoczerwone z pręgowaniem, do prawie czarnego umaszczenia, tworząc wiele wariantów kolorystycznych.

Proporcje ciała:

długość ciała/wysokość w kłębie: 1,4:1
głębokość klatki piersiowej/wysokość w kłębie: 0,5: 1
długość kufy/ długość głowy: 0,5 do 1

Zachowanie, charakter:

Spokojny i pewny charakter, przy tym doskonale porozumiewa się ze swoim przewodnikiem, ale nieufny w stosunku do obcych. Wysoka zdolność koncentracji w czasie tropienia z wyraźnie objawiającą się więzią z przewodnikiem.

1. Głowa: czoło lekko pomarszczone

mózgoczaszka:
Czaszka: szeroka, rozszerzająca się ku tyłowi, płasko wysklepiona. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Łuki brwiowe, patrząc z boku, wyraźnie zaznaczone.
stop: przeważnie mocno zaznaczony, u psów wyraźniejszy.
trzewioczaszka:
Nos: szeroki, najczęściej czarny, rzadko ciemnobrązowy. Nos duży, szeroki, skrzydełka nosa dobrze rozwarte. Grzbiet nosa lekko wysklepiony lub prawie prosty, u psów bardziej wysklepiony. W kierunku czoła stopniowo zwężający się.
kufa: mocna, szeroka i głęboka, dobrze rozwinięta (około 50 % długości głowy).
wargi: opadające i dobrze zaokrąglone.
szczęka i uzębienie: szczęka normalnie rozwinięta mocna i szeroka, zapewniająca wszystkim 42 zębom wystarczająco miejsca. Zgryz nożycowy lub cęgowy.
szczęki: silnie umięśnione i bardzo silne.
oczy: niewystające ani też nie za głęboko osadzone, dobrze zamykające się powieki, tęczówki ciemnobrązowe. Oczy wolne od ektropium i entropium.
uszy: średniej długości, wysoko i szeroko osadzone, gładkie i bez fałd, blisko przylegające do głowy, dolna krawędź zaokrąglona.
szyja: długa i silna, rozszerzająca się stopniowo w kierunku klatki piersiowej. Podgardle pełne i luźne, lekki łałok dopuszczalny.

2. Tułów:

Górna linia: długa, często lekko przebudowana.
Kłąb: dobrze zaznaczony, mocne osadzenie szyi.
Grzbiet: mocny.
Lędźwie: przy lekkiej wypukłości szerokie i giętkie.
Zad: szeroki i długi, lekko opadający w kierunku ogona.
Klatka piersiowa: głęboka i pojemna, bardziej głęboka niż szeroka.
Linia dolna i brzuch: stopniowo wstępująca, brzuch lekko podciągnięty.

3. Ogon: wysoko osadzony, długi i lekko wygięty. U nasady mocny, zwężający się stopniowo ku końcowi.

4. Kończyny:

a) kończyny przednie:

Informacje ogólne: widziane z boku ustawione prostopadle do tułowia i proste. Widziane z przodu proste, proporcjonalne do tułowia.
Łopatki: płasko przylegające, solidnie umięśnione, dobrze ukośnie ułożone.
Długie przedramię.
Łokieć: dobrze ułożony do tyłu i przylegający.
Przedramię: proste i dobrze umięśnione.
Staw nadgarstkowy: szeroki i prawie prosty.
Śródręcze: nigdy całkiem pionowe.
Łapy: mocne, okrągłe. Palce dobrze wysklepione i ciasno przylegające. Poduszki duże i jędrne. Silne pazury.

b) kończyny tylne:

Informacje ogólne: kończyny tylne widziane z boku są ustawione lekko do przodu lub lekko do tyłu. Dobrze kątowane. Widziane z tyłu proste. U proporcjonalnego psa średniej wielkości, długość tułowia jest większa niż wysokość. Miednica: szeroka i pojemna.
Udo: silnie umięśnione.
Kolano: kąt stawu kolanowego większy niż 120°.
Podudzie: proste i suche.
Staw skokowy: szeroki i mocny.
Śródstopie: prawie prostopadłe do podłoża.
Łapy: okrągłe, palce zwarte.

5. Chody:
Opanowane wszystkie rodzaje chodu. Porusza się energicznie i sprężyście. Podczas pracy preferowany jest stęp i galop.

6. Skóra:
Gruba, luźna, na głowie przeważnie pofałdowana, rzadziej w okolicach szyi. Typowe jest pomarszczone czoło.

7. Okrywa włosowa:
Włos: krótki, gęsty, twardy lub nawet szorstki. Jedynie na wewnętrznej części ud dłuższy i grubszy. Owłosienie na ogonie jest gęste i twarde, na jego wewnętrznej stronie dłuższe i grubsze.

8. Umaszczenie:
Od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowane, z maską lub bez. Białe znaczenia na przedpiersiu małej wielkości są tolerowane.

9. Wzrost i masa:
a) wysokość w kłębie: psy: 50-55 cm, suki: 48-53 cm.
b) masa: psy: 30- 40 kg, suki: 25- 35 kg.

Wady:
Wszelkie odchylenia od w/w punktów powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia oraz ich wpływu na stan zdrowia i kondycję fizyczną psa.

Kwadratowa sylwetka.
Cienka kość.
Wady uzębienia: brak P I lub innych zębów. Przodozgryz lub tyłozgryz.
Ektropium i entropium.
Pofałdowane lub za małe uszy.
Mocno przebudowany tył.
Grzbiet łękowaty lub karpiowaty.
Beczkowata klatka piersiowa.
Mocno skrzywiony lub cienki ogon.
Strome lub luźne łopatki.
Krowia lub beczkowata postawa kończyn.
Rozstawione palce, zajęcza łapa

Wady dyskwalifikujące:

Agresja lub nadmierna lękliwość.
Wyraźnie występujące wady fizyczne i zaburzenia behawioralne (psychiczne) powodują dyskwalifikację.
Częste i nasilone występowanie w/w wad są dyskwalifikujące.

Ponadto:

Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli powinny być dopuszczone tylko osobniki klinicznie i funkcjonalnie zdrowe, odpowiadające standardowi rasy.

żródło:  www.klubposokowca.org.pl

ALPEJSKI  GOŃCZY  KRÓTKONOŻNY

Wzorzec FCI  N° 254 ( 18.06.1996/EN)

ALPINE DACHSBRACKE

(Alpenländische Dachsbracke) 

Kraj pochodzenia: Austria
Data publikacji obowiązującego oryginału standardu : 10.10.1995

Użytkowość:
jako krzepki, odporny na warunki pogodowe myśliwski pies górski użytkowany bywa alpejski gończy krótkonożny jak posokowiec do dochodzenia zwierzyny i do polowań jako psy gończe.

Klasyfikacja FCI:
Grupa-6 gończe, posokowce. Z próbami pracy ( próby psów gończych i posokowców)

Krótki rys historyczny:
Już w starożytności użytkowane były psy myśliwskie, które wyglądem swym zdumiewająco podobne były do alpejskich gończych krótkonożnych . Książe Rudolf von Habsburg zabrał w latach 1881 i 1885 na swoje łowieckie podróże do Egiptu i Turcji zawodowych myśliwych z Murzsteg i Ischl z alpejskimi gończymi. W roku 1932 Alpenlandische- ErzgebirglerDachsbracke uznany został przez Austriacki Dachsbracke za trzecia rasę psów pracujących po farbie. W roku 1975 zmieniona została nazwa rasy na AlpenlandischeDachsbracke i uznana przez FCI jako rasa pochodząca z Austrii. W 1991 alpejki gończy został dołączony przez FCI do sekcji posokowców.

Wygląd ogólny:
niskonożny silny pies myśliwski o krzepkiej , grubokościstej budowie tułowia, gęstej szacie mocnej muskulaturze

Ważne proporcje:
stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 2:3, stosunek długości kufy do mózgowioczaszki 9:10

Zachowanie/charakter:
wyraz pyska rozumny przyjacielski. Zachowanie odważne.

Głowa:
Część mózgowiowa:
Czaszka: lekko wysklepiona wyrażna bruzda czołowa słabo zaznaczony guz polityczny Część twarzowa:
Nozdrza: Czarne
Kufa: mocna

Wargi:
dobrze przylegające czarno pigmentowane umiarkowanie zaokrąglone łuki wargowe
Szczęki /wargi- Mocny pełny zgryz nożycowy – lub cęgowy. Pożądany jest komplet 42 zębów: tolerowany jest brak ogółem dwóch P1 lub P2 (przedtrzonowców 1 lub 2) ; M3 (trzonowce 3) nie są brane pod uwagę.

Oczy:
z ciemnobrązowymi tęczówkami; powieki dobrze przylegające do gałek ocznych i czarno pigmentowane.

Szyja:
muskularna, niezbyt długa

Uszy:
wysoko osadzone, bez fałdów, opadające szeroko i gładko, średniej długości ( powinny sięgać do kłów ), u dołu dobrze zaokrąglone

Ogon:
wysoko osadzony, mocny u nasady. Na dolnej powierzchni pokryty dłuższym włosem (szczotka), sięgający prawie do ziemi, lekko opuszczony.
Kończyny przednie : kończyny przednie mocne i proste. W stosunku do tułowia sprawiające wrażenie krótkich.

Łopatki:
łopatki ciasno przylegające długie, położone skośnie i silnie umięśnione.
Kończyny tylne: Ogólnie: muskularne, mocne i dobrze kontowane ; oglądane od tyłu osie kończyn proste. Łapy- mocne okrągłe ;palce ściśle zwarte; opuszki mocne ; pazury czarne.
Ruch zabierający przestrzeń , nie drepczący. Preferowany rodzaj chodu :kłus.

Skóra:
skóra elastyczna i mocna , bez fałdów

Szata:
Włos:
owłosienie składa się z bardzo gęstych włosów ościstych z gęstym podszerstkiem, które pokrywają całe ciało i dobrze do niego przylegają .

Umaszczenie:
idealnym umaszczeniem jest ciemna czerwień jelenia z lub bez lekką czarną śniecią, jak również umaszczenie czarne z wyraźnie odgraniczonymi czerwono-brązowymi znaczeniami na głowie (czterooczny), piersi , kończynach, łapach i dolnej stronie ogona; dozwolona jest biała gwiazdka na piersi.

Wielkość:
W kłębie; 34-42 cm. Idealna : psy 37-38 cm; suki 36-37cm.

Wady:
wszystkie odstępstwa od wymienionych punktów powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w wielkości zależnej od stopnia ich nasilenia
– słaby kościec
– kiepska muskulatura
– zbyt jasne oczy, nie przylegające ściśle do gałek ocznych powieki
– luźne łopatki . zbyt szpiczasta, zbyt krótka, zbyt długa kufa
– krótkie lub szpiczaste uszy.

Wadliwe ustawienie przednich lub tylnych kończyn.
–słabe lub zbyt krótkie owłosienie
–nieznaczne odchylenia w umaszczeniu.

Wady dyskwalifikujące:
– agresywność, lub lękliwość
– wszystkie odchylenia które upośledzają jego użytkowość łowiecką.
– brak więcej niż dwóch przedtrzonowców P1 lub P2 (M3 nie są brane pod uwagę)
– wysokość w kłębie mniejsza niż 34 cm i większa 42 cm.
– słaby charakter.
Psy wykazujące wyraźne anomalie fizyczne lub psychiczne muszą być zdyskwalifikowane.
N.B psy muszą mieć dwa, prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

źródło:  www.klubalpejskie.pl